ტრამპი, ჩინეთი და გეოპოლიტიკური დილემა
როცა საქმე დონალდ ტრამპს ეხება, პოლიტიკა ხშირად წარმოუდგენელ მიმართულებებს იღებს. დღესაც, მიუხედავად მისი მკაცრი რიტორიკისა ჩინეთის მიმართ, ტრამპი მიანიშნებს,

როცა საქმე დონალდ ტრამპს ეხება, პოლიტიკა ხშირად წარმოუდგენელ მიმართულებებს იღებს. დღესაც, მიუხედავად მისი მკაცრი რიტორიკისა ჩინეთის მიმართ, ტრამპი მიანიშნებს, რომ მზადაა სი ძინპინთან „დიდი, ლამაზი გარიგებისთვის“. ეს წინააღმდეგობაში მოდის მის წინასაარჩევნო დაპირებებთან, რომ ჩინეთს „დამანგრეველი ტარიფებით“ დაარტყამს. მაგრამ ნიშანდობლივია, რომ ტრამპი ბოლო დროს სხვადასხვა გზავნილებით აჩვენებს, რომ მოლაპარაკების რეჟიმშია: ის ჩინეთს უკრაინაში სამშვიდობო პროცესში ჩართვას სთხოვს, ტარიფების დაწესებას უკანა პლანზე გადასწევს და თუნდაც TikTok-ის საკითხში შედარებით რბილ პოზიციას აჟღერებს.
ვაშინგტონის ჩინეთზე მკაცრად განწყობილი წრეები ამ სიგნალებს ყურადღებით აკვირდებიან. თუ ტრამპი მართლაც შეეცდება პეკინთან სტრატეგიული გარიგების დადებას, ეს უდიდეს წინააღმდეგობას შეხვდება როგორც მის ადმინისტრაციაში, ასევე კონგრესსა და ამერიკელი მოკავშირეების ბანაკში ევროპასა და აზიაში. თუმცა გარკვეული მიზეზების გამო, ასეთი სცენარი მაინც არ არის წარმოუდგენელი. ტრამპის და სი ძინპინის მსოფლმხედველობა ძალაუფლების ბალანსზე და საერთაშორისო გავლენის გადანაწილებაზე გარკვეულწილად ჰგავს ერთმანეთს. რაც უფრო კომპლექსურს ხდის ამ საკითხს, არის ამერიკისა და ჩინეთის ინტერესების შეუსაბამობა ისეთ სფეროებში, როგორებიცაა ტექნოლოგიები, სამხედრო ინდუსტრია და ხელოვნური ინტელექტის განვითარება.
ტრამპის მიდგომა ბევრ სიურპრიზს შეიცავს. მისი პირველი პრეზიდენტობის დროს, მიუხედავად იმისა, რომ ჩინეთთან მკაცრი პოლიტიკის მომხრე იყო, ის პირად საუბრებში ისეთ განცხადებებს აკეთებდა, რომლებიც მისი ადმინისტრაციის ზოგად ხაზს არ ეთანხმებოდა. ტრამპი ტაივანს „პატარა და პრობლემურ კუნძულად“ მიიჩნევდა,მაგრამ, საბოლოოდ, მან მაინც ხელი მოაწერა ისეთი პოლიტიკის გატარებას, რომელიც ჩინეთისთვის საზიანო იყო: ტაივანისთვის იარაღის მიყიდვა, უიღურების გენოციდად აღიარება და ტექნოლოგიური შეზღუდვების დაწესება.
როგორც ზოგიერთი ექსპერტი აღნიშნავს, ჩინეთისთვის რუსეთზე ეკონომიკური გავლენა სასარგებლოა, მაგრამ დასავლეთთან დაპირისპირების ფასი ძალიან მაღალია. შესაბამისად, თუ ჩინეთს ექნება შანსი, რომ სამშვიდობო პროცესში ჩაერთოს, ეს მის დიპლომატიურ პრესტიჟს გააძლიერებს.
თუმცა, ჩინეთი თავისი მხარდაჭერის სანაცვლოდ კონკრეტულ დათმობებს მოითხოვს. ერთ-ერთი ასეთი მოთხოვნა ტაივანის სტატუსთან დაკავშირებული ამერიკის პოზიციის შეცვლა შეიძლება იყოს. ჩინეთმა შესაძლოა მოითხოვოს, რომ ვაშინგტონმა ღიად განაცხადოს, რომ „ეწინააღმდეგება“ ტაივანის დამოუკიდებლობას და არა უბრალოდ „არ უჭერს მხარს“.
ვაშინგტონში ტრამპის ჩინეთთან ურთიერთობის ბედი იმაზე იქნება დამოკიდებული, თუ რამდენად ჩართავს ის საკუთარ ადმინისტრაციაში „ჩინეთზე მკაცრად“ განწყობილ პოლიტიკოსებს. თუ ის თავის მეთოდს შეინარჩუნებს და ეცდება მოლაპარაკებების გზით რაიმე „მოგება“ მიიღოს, მაშინ შესაძლოა ეს ურთიერთობა გარკვეული დათმობებით განვითარდეს. მაგრამ თუ ეს მცდელობა ჩავარდება, ტრამპი მკაცრ პოლიტიკას დაუბრუნდება.
ყველაზე დიდი დაბრკოლება ამ პროცესში შესაძლოა თავად ჩინეთი გახდეს. სი ძინპინი და მისი პოლიტიკური სტილი ამერიკისადმი დიდ უნდობლობას ამჟღავნებს. პეკინში მმართველი წრეები მიიჩნევენ, რომ ამერიკას გრძელვადიან პერსპექტივაში მათი დასუსტება სურს. ეს ნიუანსი ტრამპისთვის მოლაპარაკებების წარმოებას ართულებს.
დღეს ტრამპი კვლავ ძველ რიტორიკას უბრუნდება, თუმცა მოლაპარაკებების გზით სარგებლის მიღების სურვილი აშკარაა. ჩინეთისთვის ეს შესაძლოა იყოს შესაძლებლობა, მაგრამ ამავდროულად დიდ რისკსაც შეიცავს. შესაძლოა, პეკინი მიესალმებოდეს „დიდ გარიგებას“, მაგრამ არ ენდობოდეს მის გრძელვადიან სანდოობას. ამასთან, ტრამპის ადმინისტრაციაში და ევროპაში შესაძლოა წინააღმდეგობა გაიზარდოს.
თუ ტრამპი და სი მართლაც შეეცდებიან გარიგების მიღწევას, ეს მსოფლიო წესრიგის მნიშვნელოვან ცვლილებებს გამოიწვევს. მაგრამ, როგორც ჩანს, ამ მომენტისთვის ეს მხოლოდ დიპლომატიური მანევრების ნაწილია, რომლის საბოლოო შედეგიც ჯერ უცნობია.