არატექნოლოგიური ინოვაციები საქართველოში — რატომ ვერ ვხედავთ მათ რეალურ ღირებულებას?

საქართველოში ინოვაცია ხშირად მხოლოდ ტექნოლოგიურ განვითარებასთან ასოცირდება. როცა გვესმის სიტყვა „ინოვატორი“, წარმოგვიდგება ადამიანი, რომელიც პროგრამირების ან ხელოვნური ინტელექტის სფეროში მუშაობს. თუმცა, ინოვაცია ბევრად ფართო ცნებაა და მისი მიღწევა შესაძლებელია იქაც, სადაც ტექნოლოგია სულაც არ არის მთავარი ელემენტი.

ინოვაცია ნიშნავს ახალი ან გაუმჯობესებული მიდგომის დანერგვას – იქნება ეს პროდუქტი, პროცესი, იდეა თუ გამოცდილება. და თუ ასე შევხედავთ, უნდა ვაღიაროთ, რომ ინოვაციური შეიძლება იყოს სოფლის მეურნეობა, ტრადიციული ხელობა, განათლება ან თუნდაც საჯარო სერვისები.

ბოლო წლებში საქართველოშიც გამოჩნდნენ ადამიანები, რომლებიც სრულიად განსხვავებულ სფეროებში ქმნიან ახალ ღირებულებას. მაგალითად, ფერმერები, რომლებიც ბაზრის მოთხოვნებზე მორგებულ ბიოპროდუქტებს აწარმოებენ და მათ ციფრული არხებით ყიდიან, სოფლის მასწავლებლები, რომლებიც ტექნოლოგიის გარეშე ახალ საგანმანათლებლო მეთოდებს იყენებენ, ან ხელოსნები, რომლებიც ტრადიციულ მასალებს თანამედროვე დიზაინთან აერთიანებენ და ადგილობრივი პროდუქტი ექსპორტზე გაჰყავთ.

ინოვაცია შეიძლება იყოს აგროტურისტული მიმართულების განვითარება ერთ მიყრუებულ სოფელში, სადაც ადგილობრივები ქმნიან ტურისტულ გამოცდილებას საკუთარი უნარებითა და მემკვიდრეობით. ან მიკრო–მეწარმე, რომელიც ხელით კერამიკას ამზადებს, მაგრამ საერთაშორისო აუდიტორიას Etsy-ზე აჩვენებს.

საჯარო სექტორიც ცდილობს ინოვაციურ ნაბიჯებს – სერვისების გამარტივება, ელექტრონული სისტემა, საჯარო ინფორმაციის ხელმისაწვდომობა. ეს ყველაფერი ტექნოლოგიაზე გადაჭარბებული დამოკიდებულების გარეშეაც შეიძლება ინოვაციური იყოს, თუკი მომხმარებლის საჭიროებაზეა მორგებული და პრობლემას აგვარებს.

ინოვაცია არაა მხოლოდ ახალი აპლიკაციის შექმნა – ის არის ახლებური მიდგომა არსებული გამოწვევებისადმი. მთავარია, დავინახოთ ღირებულება არა მხოლოდ ტექნოლოგიაში, არამედ იმ იდეებსა და ადამიანებში, რომლებიც ყოველდღიური გამოცდილების გაუმჯობესებას ცდილობენ – ხშირად უხმაუროდ, რეგიონებში, საკუთარი ხელებით და პრაქტიკული დაკვირვებით.